ΑΠΕΡΓΙΑ 15-06-11
Όλοι αύριο στις 07.15 στα γραφεία του σωματείου!
Κείμενο του σωματείου για την απεργία:
Κείμενο του σωματείου για την απεργία:
ΑΣ ΤΟΥΣ ΣΕΡΒΙΡΟΥΜΕ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
Η ολομέτωπη επίθεση στις υπάρξεις και τις επιθυμίες μας καλά κρατεί. Η κρίση, οικονομική και θεσμική, βαθαίνει. Ο φόβος, η εξατομίκευση και η ανασφάλεια, οι καταλύτες της «κοινωνικής συναίνεσης», που τα μικρά και μεγάλα αφεντικά των ζωών μας επιχειρούν να επιβάλουν για το… καλό τους, γίνονται ολοένα πιο αισθητοί στην καθημερινότητα ντόπιων και μεταναστών, εργαζομένων και ανέργων. Από τις δολοφονικές επιθέσεις σε απεργούς διαδηλωτές, με αποκορύφωμα τον στυγερό τραυματισμό του Γιάννη Καυκά, στις 11 Μαΐου, μέχρι το ρατσιστικό παραλήρημα που συνοδεύει την αστυνομοκρατία στο δρόμο, γίνεται σαφές ότι κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν, πάση θυσία, τον μαζικό κοινωνικό αποκλεισμό και τη μισαλλοδοξία, ανάμεσα όχι μόνο στα κοινωνικά κομμάτια, αλλά και στις μονάδες που τα απαρτίζουν.
Κι αν το πρώτο Μνημόνιο ήρθε για να μας φέρει έναν αιώνα πίσω, στα κεκτημένα εργατικών και κοινωνικών αγώνων, το δεύτερο έρχεται για να σφραγίσει το νέο «κοινωνικό συμβόλαιο», που «από τα πάνω» επιβάλλεται, προκειμένου να φιμωθεί ένα ηφαίστειο που είναι έτοιμο να εκραγεί. Η φτώχεια όμως, η ανέχεια και η απόγνωση στην οποία οδηγείται η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας, δεν αντιμετωπίζονται με τα απεργιακά πυροτεχνήματα των εργατοπατέρων, ούτε με την πλήρη υποταγή, εργαζομένων και ανέργων, στις κανιβαλίστικες ορέξεις των αφεντικών. Γίνεται ολοένα και πιο αντιληπτή, επιτακτικότερη, η ανάγκη των «από τα κάτω» να βρεθούν, να επικοινωνήσουν, να δημιουργήσουν παντού, σε κάθε χώρο εργασίας και σε κάθε γειτονιά, αυτοοργανωμένες εστίες αγώνα, κινηματικές δομές που διαχέονται, όλο και περισσότερο, από το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα, στην κοινωνία.
Όσον αφορά τον κλάδο μας, δεν χρειαζόταν το ξέσπασμα της κρίσης προκειμένου να βιώσουμε την μαύρη, ανασφάλιστη, επισφαλή εργασία, που αλληλοτροφοδοτείται με την ατομικίστικη αντίληψη ζωής. Τόσα χρόνια ήταν κοινό μυστικό. Άλλο τόσο κοινή ήταν και εξακολουθεί να είναι η άγνοια των εργαζομένων στον κλάδο όσον αφορά τα «αυτονόητα» μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Η πτώση όμως των μεροκάματων, η εξευτελιστική εκμετάλλευση μας από τα αφεντικά, η τρομοκρατική απειλή της «απόλυσης» που επικρέμεται πάνω από τα κεφάλια όσων αντιστέκονται στους χώρους εργασίας, είναι φαινόμενα πιο έκδηλα από ποτέ.
Πιστεύουμε, παρόλαυτα, ότι οι απεργίες είναι μια αφορμή να συναντηθούμε στο δρόμο με συναδέλφους έξω από εργασιακούς χώρους αλλοτρίωσης και εκμετάλλευσης, παίρνοντας το ρίσκο να συγκρουστούμε με τα αφεντικά γιατί απεργήσαμε και με τα σκυλιά τους(βλ. μπάτσους), γιατί κατεβήκαμε στη πορεία. Αντιλαμβανόμαστε, επίσης, ότι η απεργία είναι η κατάληξη μιας μακράς και χρονοβόρας διαδικασίας αγωνιστικών και βίαιων κινητοποιήσεων (με σαμποτάζ της παραγωγής, στάσεις εργασίας, απαλλοτριώσεις κ.τ.λ.) της εργατικής τάξης, που σκοπό έχει να γονατίσει κράτος και αφεντικά. Γι αυτό και στις απεργίες συμμετέχουμε συλλογικά, προτάσσοντας την αλληλεγγύη εργαζομένων και ανέργων, απεργών ή μη, μπροστά στην επέλαση και την ισοπέδωση των ζωών μας από την εξουσία και το κεφάλαιο. Προτάσσοντας, τέλος, όχι μόνο το μπλοκάρισμα της παραγωγής(μέσω της απεργίας) αλλά και το μπλοκάρισμα της κατανάλωσης την ημέρα της απεργίας, δείχνοντας αυτήν τη αλληλεγγύη έμπρακτα, με το να μην αναπαράγουμε την εκμετάλλευση και τους εκβιασμούς των εργοδοτών, σε όσους δεν μπορούν να απεργήσουν.
Η συλλογική, αδιαμεσολάβητη δράση, ο δρόμος και οι κινηματικές διαδικασίες, η αντίσταση και ο διαρκής αγώνας για την κοινωνική χειραφέτηση, είναι συνθήκες ικανές να θρυμματίσουν την, «από τα πάνω» επιβεβλημένη, «γυάλα» της συναίνεσης και να απεγκλωβίσουν την δυναμική των «από τα κάτω», μπροστά στις μάχες που έρχονται. Το ξέρουν και το φοβούνται. Να επιβεβαιώσουμε τους φόβους τους. Ας τους σερβίρουμε αντίσταση.
Η ολομέτωπη επίθεση στις υπάρξεις και τις επιθυμίες μας καλά κρατεί. Η κρίση, οικονομική και θεσμική, βαθαίνει. Ο φόβος, η εξατομίκευση και η ανασφάλεια, οι καταλύτες της «κοινωνικής συναίνεσης», που τα μικρά και μεγάλα αφεντικά των ζωών μας επιχειρούν να επιβάλουν για το… καλό τους, γίνονται ολοένα πιο αισθητοί στην καθημερινότητα ντόπιων και μεταναστών, εργαζομένων και ανέργων. Από τις δολοφονικές επιθέσεις σε απεργούς διαδηλωτές, με αποκορύφωμα τον στυγερό τραυματισμό του Γιάννη Καυκά, στις 11 Μαΐου, μέχρι το ρατσιστικό παραλήρημα που συνοδεύει την αστυνομοκρατία στο δρόμο, γίνεται σαφές ότι κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν, πάση θυσία, τον μαζικό κοινωνικό αποκλεισμό και τη μισαλλοδοξία, ανάμεσα όχι μόνο στα κοινωνικά κομμάτια, αλλά και στις μονάδες που τα απαρτίζουν.
Κι αν το πρώτο Μνημόνιο ήρθε για να μας φέρει έναν αιώνα πίσω, στα κεκτημένα εργατικών και κοινωνικών αγώνων, το δεύτερο έρχεται για να σφραγίσει το νέο «κοινωνικό συμβόλαιο», που «από τα πάνω» επιβάλλεται, προκειμένου να φιμωθεί ένα ηφαίστειο που είναι έτοιμο να εκραγεί. Η φτώχεια όμως, η ανέχεια και η απόγνωση στην οποία οδηγείται η συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας, δεν αντιμετωπίζονται με τα απεργιακά πυροτεχνήματα των εργατοπατέρων, ούτε με την πλήρη υποταγή, εργαζομένων και ανέργων, στις κανιβαλίστικες ορέξεις των αφεντικών. Γίνεται ολοένα και πιο αντιληπτή, επιτακτικότερη, η ανάγκη των «από τα κάτω» να βρεθούν, να επικοινωνήσουν, να δημιουργήσουν παντού, σε κάθε χώρο εργασίας και σε κάθε γειτονιά, αυτοοργανωμένες εστίες αγώνα, κινηματικές δομές που διαχέονται, όλο και περισσότερο, από το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα, στην κοινωνία.
Όσον αφορά τον κλάδο μας, δεν χρειαζόταν το ξέσπασμα της κρίσης προκειμένου να βιώσουμε την μαύρη, ανασφάλιστη, επισφαλή εργασία, που αλληλοτροφοδοτείται με την ατομικίστικη αντίληψη ζωής. Τόσα χρόνια ήταν κοινό μυστικό. Άλλο τόσο κοινή ήταν και εξακολουθεί να είναι η άγνοια των εργαζομένων στον κλάδο όσον αφορά τα «αυτονόητα» μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Η πτώση όμως των μεροκάματων, η εξευτελιστική εκμετάλλευση μας από τα αφεντικά, η τρομοκρατική απειλή της «απόλυσης» που επικρέμεται πάνω από τα κεφάλια όσων αντιστέκονται στους χώρους εργασίας, είναι φαινόμενα πιο έκδηλα από ποτέ.
Πιστεύουμε, παρόλαυτα, ότι οι απεργίες είναι μια αφορμή να συναντηθούμε στο δρόμο με συναδέλφους έξω από εργασιακούς χώρους αλλοτρίωσης και εκμετάλλευσης, παίρνοντας το ρίσκο να συγκρουστούμε με τα αφεντικά γιατί απεργήσαμε και με τα σκυλιά τους(βλ. μπάτσους), γιατί κατεβήκαμε στη πορεία. Αντιλαμβανόμαστε, επίσης, ότι η απεργία είναι η κατάληξη μιας μακράς και χρονοβόρας διαδικασίας αγωνιστικών και βίαιων κινητοποιήσεων (με σαμποτάζ της παραγωγής, στάσεις εργασίας, απαλλοτριώσεις κ.τ.λ.) της εργατικής τάξης, που σκοπό έχει να γονατίσει κράτος και αφεντικά. Γι αυτό και στις απεργίες συμμετέχουμε συλλογικά, προτάσσοντας την αλληλεγγύη εργαζομένων και ανέργων, απεργών ή μη, μπροστά στην επέλαση και την ισοπέδωση των ζωών μας από την εξουσία και το κεφάλαιο. Προτάσσοντας, τέλος, όχι μόνο το μπλοκάρισμα της παραγωγής(μέσω της απεργίας) αλλά και το μπλοκάρισμα της κατανάλωσης την ημέρα της απεργίας, δείχνοντας αυτήν τη αλληλεγγύη έμπρακτα, με το να μην αναπαράγουμε την εκμετάλλευση και τους εκβιασμούς των εργοδοτών, σε όσους δεν μπορούν να απεργήσουν.
Η συλλογική, αδιαμεσολάβητη δράση, ο δρόμος και οι κινηματικές διαδικασίες, η αντίσταση και ο διαρκής αγώνας για την κοινωνική χειραφέτηση, είναι συνθήκες ικανές να θρυμματίσουν την, «από τα πάνω» επιβεβλημένη, «γυάλα» της συναίνεσης και να απεγκλωβίσουν την δυναμική των «από τα κάτω», μπροστά στις μάχες που έρχονται. Το ξέρουν και το φοβούνται. Να επιβεβαιώσουμε τους φόβους τους. Ας τους σερβίρουμε αντίσταση.
Σε κάθε απεργία ούτε εργαζόμενοι ούτε πελάτες!
ΑΠΕΡΓΩ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΕ ΔΟΥΛΕΥΩ, ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΩ - ΣΑΜΠΟΤΑΡΩ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ
ΑΠΕΡΓΩ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΔΕ ΔΟΥΛΕΥΩ, ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΩ - ΣΑΜΠΟΤΑΡΩ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ
Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων & λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού
www.somateioserbitoronmageiron.blogspot.com
www.somateioserbitoronmageiron.blogspot.com
Σχόλια